Recenzja: World of Warcraft. Kronika tom 1 i 2

Uniwersum "World of Warcraft" na przestrzeni ostatnich dwóch dekad rozrosło się do niebotycznych rozmiarów. Obecnie to swoisty fenomen popkulturowy o globalnym zasięgu, który nieprzerwanie fascynuje i pobudza całe rzesze ludzi. To idealna „pożywka” nie tylko na samych graczy, ale także artystów, pisarzy, scenarzystów komiksowych i filmowych, cosplayerów czy producentów wszelkiej maści gadżetów, ubrań czy zabawek. To już nie tylko gra, ale marka i sposób na życie.

Blizzard Entertainment dobrze wie, w jaki sposób wykorzystać sukces gry i rozgłos, jakim się cieszy, by zdobyć jeszcze większą popularność. Co ważniejsze, nie znudziła się. Znaleźli na to prosty sposób, którym jest opowieść i jej kontekst. To, jak jest kształtowana, odbierana i przekazywana dalej. Prosta fabularnie gra zamieniła się w coś większego, złożonego i zróżnicowanego pod wieloma względami. Coś, co nadal jest rozwijane i rozbudowywane przez kolejne dodatki, książki nawiązujące do wydarzeń z fabuły gry, komiksy czy nawet film.

"World of Warcraft: Kronika Tom 1 i 2" to próba zebrania wszystkich dotychczasowych informacji i ciekawostek, faktów na temat lokacji, bohaterów i historii Azeroth w jednym miejscu. Przejrzyście, przystępnie, a co istotne w chronologicznej całości. Prehistoria, mitologia, herosi i czarne karty w historii Azeroth. Systemy magiczne i wierzenia. Kontynenty, liczne krainy i ich mieszkańcy, różniące się pochodzeniem, wyglądem i klasą. A zaledwie niewielki wycinek wszystkiego, co znajdziemy w środku.

"Kronika Tom 1" skupia się na początkach wszystkiego. Począwszy od powstania wszechświata, genezie tytanów, bogów czy demonów. Dużo uwagi poświęcono Azeroth, narodzinach ludzkości i pojawieniu się kolejny ras, które zajęły poszczególne tereny. Następne rozdziały dotyczą Starożytnego Kalimdoru i Nowego Świata, ważnych wydarzeń z ich historii oraz kluczowych postaciach. Kronika kończy się opisem wydarzeń mających miejsce kilkadziesiąt lat przed pojawieniem się Mrocznego Portalu oraz czynami Medivha.

"Kronika Tom 2" podzielono na dwie osobne części, z których każdą podzielono na trzy rozdziały. Pierwsza z nich to „Zagłada Draeonoru”, ojczyzny orków, rasy odgrywającej kluczową rolę w całym uniwersum. Podobnie jak w pierwszym tomie, tak w tym, poświęcono sporo miejsca historii Draeonoru, jego mieszkańcom i konfliktom, jakie rozgrywały się na przestrzeni lat. Geneza rasy orków, poszczególnych klanów i zajmowanych przez nie terenów. Wreszcie prób zjednoczenia pod jednym sztandarem i narodzin Hordy. Druga część – „Horda i Przymierze” to w szczególności upadek Medivha, otwarcie Mrocznego Portalu i kolejne inwazje Hordy na Azeroth. Ich przyczyny i skutki nie tylko dla Azeroth, ale i samych orków.

Kroniki zostały bardzo starannie przygotowane, zarówno pod względem zawartości, jak i wizualnie. Krótkie i treściwe rozdziały, pełne ciekawostek, smaczków i mało znanych informacji. Idealne dla zwykłych laików, jak i zagorzałych fanów. Oba tomy opatrzone zostały licznymi mapami, diagramami, ilustracjami oraz grafikami obrazującymi to, o czym akurat czytamy. Polskiemu wydaniu nie można praktycznie niczego zarzucić. Tłumaczenie stoi na wysokim poziomie. Dodatkowy plus za skorowidz z nazwami w języku polskim i angielskim.

„Kronika, tom I i II” to świetne pozycje, które porządkują całą wiedzę o uniwersum, dotąd rozproszoną w różnych źródłach. „Must have” każdego fana, który poza grą, chciałby wiedzieć więcej o tym świecie, jak wszystko jest połączone i jak do tego doszło.

Tytuł: World of Warcraft: Kronika Tom 1
Tekst: Chris Metzen, Matt Burns, Robert Brooks
Tłumaczenie: Dominika Repeczko
Oprawa: twarda
Liczba stron: 168

Tytuł: World of Warcraft: Kronika Tom 2
Tekst: Chris Metzen, Matt Burns, Robert Brooks
Tłumaczenie: Piotr Czarnota
Oprawa: twarda
Liczba stron: 208

Recenzja: Overwatch: Bohaterka Numbani - Nicky Drayden

Numbani, afrykańskie miasto, technologicznie rozwinięte, gdzie ludzie i inteligentne roboty – omniki żyją w zgodzie i pokoju. Jednak do czasu. Na scenie pojawia się bowiem Pięść Zagłady, groźny i śmiertelnie niebezpieczny terrorysta, który chce zburzyć istniejący porządek i skłócić wszystkich ze sobą. Na drodze staje mu jednak młoda Efi Oladele i Orisa. Efi, młoda konstruktorka robotów, jest świadkiem jednego z ataków złoczyńcy. Nie chce stać biernie, dlatego postanawia zbudować własnego robota, inteligentnego i empatycznego. Bohaterkę Numbani, która stanie na straży pokoju. Nie będzie łatwo, bo choć Efi ma odpowiednie umiejętności, potrzeba wiele cierpliwości i pracy, by ukończyć dzieło. Czy zdąży, by ocalić miasto i jego mieszkańców?

„Overwatch: Bohaterka Numbani” to książka, której akcja osadzona jest w niedalekiej przyszłości, po tzw. Kryzysie omnicznym, w którym sztuczna inteligencja chciała zniszczyć ludzkość. Grupa Overwatch została powołana przez ONZ, aby zakończyć ten konflikt i zaprowadzić pokój. Składała się ona z najzdolniejszych ludzi na świecie, posiadających różnorodne zdolności. Nicky Drayden, w pierwszej oficjalnej powieści ze świata gry, przedstawia genezę jednej z takich postaci.

Książka Drayden to typowa młodzieżówka, oparta na utartych schematach. Sprawdzonych, ale jednocześnie na nowo przedstawionych. Miasto w obliczu niebezpieczeństwa i złoczyńca siejący zniszczenie, bohaterka, która chce coś z tym zrobić, trudna droga do osiągnięcia celu i finałowe starcie. Mamy wartką akcję, zwroty i przełomy, dobrze budowane napięcie i humor. Fabuła została ciekawie nakreślona, z wykorzystaniem duże ilości wątków, które ze sobą współgrają. Wszystko przemyślane, by nie zanudzić i nie wprowadzać chaosu do lektury.

Ważnym punktem powieści są bohaterowie, czyli Efi i Orisa i to jak każda z nich zmienia i dorasta do nowej roli. Efi przekonuje się, że geniusz to nie wszystko i nadal wiele pracy przed nią, by stać się prawdziwą bohaterką. Widać to szczególnie w tworzeniu Orisy, której po prostu brakuje doświadczenia. Nie można wszystkiego od razu wiedzieć, jak się zachować i odnaleźć w danej sytuacji. Początkowe perypetie Orisy dostarczają wiele śmiechu, ale i sporo problemów. Do końca nie wiadomo jak potoczą się losy głównej bohaterki i jej dzieła.

Świat Overwatch posiada ogromny potencjał, który można wykorzystać na wiele sposobów. Nicky Drayden wykorzystało go w minimalnym stopniu. Przede wszystkim, by opowiedzieć o losach Efi i Orisy, genezie robota i pierwszych perypetiach na terenie Numbani. Ciekawym zabiegiem są wstawki z wideo bloga Efi i postępów nad budową Orisy. Mamy oczywiście nawiązania do gry czy pojawienie się jednego z członków Overwatch, ale to wciąż mało. Miejmy nadzieję, że kolejne książki z tego uniwersum będą zawierały więcej informacji.

Bohaterka Numbani to powieść pełna akcji, zajmująca, która dostarcza emocji i odpowiedniej dawki rozrywki. Zadowoli nie tylko miłośników gry, ale też osoby niezaznajomione ze światem Overwatch.

Recenzja: Minas Warsaw - Magdalena Kozak

Niespodziewanie, wraz z uderzeniem gromu, na niebie pojawił się majestatyczny smok, a wraz z nim najprawdziwszy mag. Obiecując wszelkie dobrodziejstwa, wpływając na otoczenie, objął we władanie Pałac Kultury i Nauki. Warszawę spotkał prawdziwy zaszczyt. Chociaż może nie do końca, bo to zaledwie początek dziwnych i niepokojących zdarzeń w stolicy.

Maciek Jeżewski, pracownik Urzędu Miasta, znalazł się w przysłowiowym złym miejscu, o niewłaściwej porze. Zamiast iść do pracy, zostaje włączony do delegacji, która zmierza do pałacu, a co za tym idzie negocjacji z przybyszem. Nieoczekiwanie zostaje nadwornym paziem oraz łącznikiem pomiędzy czarodziejem i naszym światem. Właściwa osoba na właściwym miejscu? Raczej nie.

Magdalena Kozak, znana większości czytelników z cyklu „nocarskiego”, powraca z całkiem nową książką. „Minas Warsaw” trudno jednoznacznie sklasyfikować i opisać, by czegoś nieopatrznie nie zdradzić. Opis na okładce sugeruje jedno, a dostajemy coś całkowicie innego, nieprawdopodobnego i na wskroś magicznego. Autorka umiejętnie tka swoją intrygę, dawkując informacje i zostawiając fałszywe tropy. Do samego końca nie można być niczego pewnym. W tym przypadku pióro zaiste jest mocniejsze od miecza.

Fabuła została podzielona na dwie części, przedstawiane naprzemiennie. Każdą z nich potraktowano trochę inaczej, jeśli chodzi o lokację, styl i bohaterów. Współczesna Warszawa, w której wszystko tak naprawdę się zaczyna oraz tajemnicza Wyspa wraz z jej mieszkańcami. Oba miejsca różniące się ze sobą pod wieloma względami, ale wraz z rozwojem akcji mające ze sobą wiele wspólnego. Fabuła jest dynamiczna, z dobrze utrzymanym napięciem i klimatem. Dobrze umiejscowione zwroty akcji czy momenty przełomowe pozytywnie wpływają na lekturę. Podobnie jak humor, ten słowny, jak i sytuacyjny.

Świat Wyspy stworzony na potrzeby powieści posiada ogromny potencjał. Nakreślony został jednak bardzo oszczędnie, wręcz skromnie. O Wyspie wiemy bardzo niewiele, wręcz tylko tyle by fabuła mogła iść do przodu i czytelnik nie pogubił się w tym wszystkim. Mamy przedstawionych bohaterów, opisane główne lokacje, kilka faktów z historii oraz sytuację społeczno-polityczną. Wystarczająco by zaciekawić, nawiązać więź z czytelnikiem i ostatecznie wciągnąć go w wir wydarzeń. Podobnie z Warszawą, która niemal nie różni się od tej nam znanej. Może jedynie pewna Agencja jest tu czymś niespotykanym, ale to duży spoiler.

„Minas Warsaw” to historia, w której magia styka się z techniką, a fantastyka miesza się z szarą rzeczywistością. Autorka opowiada o czymś nieprawdopodobnym, tak że zdaje się to całkiem możliwe i naturalne. Lektura dostarcza odpowiednich emocji, przemyca kilka refleksji i ogólnie bawi.

Recenzja: SybirPunk vol.2 - Michał Gołkowski

Chudy dostał szansę od losu i dobrze ją wykorzystał, zgarniając dla siebie to co chciał. Sprawnie prosperujący zakład i grubą kasę, dobrego pracodawcę i świetną dziewczynę. Przynajmniej tak myślał. Każdy plan, nieważne jak dobry i dopracowany, może się posypać. Miało być pięknie, w końcu na plus, wyszło jak zawsze. Możesz zapomnieć o przeszłości, ale ona przypomni o sobie, bez ostrzeżenia i ze zdwojoną mocą.

Sprawa od Daniłowa, rozliczona i wydawało się zakończona, powraca. Nic do końca nie było takie jak się wydawało. Nagle wszystko komplikuje się koncertowo i z rozmachem. Drugie, trzecie, a nawet czwarte dno. Nie nadążysz. Nikomu nie można już ufać, wrogów przybywa i tylko przyjaciół coraz mniej. A na horyzoncie kolejne kłopoty. Sasza wie, że będzie ciężko, nawet bardzo ciężko i jeden błąd może zniweczyć wszystkie plany. Nic nowego, w końcu kto nie ryzykuje ten nie przeżyje w NeoSybirsku.

Powieść Sybirpunk to futurystyczna wizja jutra, która oczarowuje, przeraża i wciąga. Pełna potężnych korporacji, syntadrenaliny, wszczepów i wszechogarniającej przemocy. Nie ma zmiłuj, przetrwa najbogatszy, najsilniejszy i ten, kto potrafi dobrze kombinować i nie dać się przy tym złapać. Michał Gołkowski ma plan, dalekosiężny i przemyślany, który z chirurgiczną precyzją realizuje. Pierwszy tom spełnił swoje zadanie, przedstawił świat o dużym potencjale. Nakreślony z rozmachem i odpowiednio dawkowanymi informacjami na jego temat. Dzięki temu teraz autor mógł się skupić na tym, co istotne, czyli samej historii.

Drugi tom to akcja, jeszcze więcej akcji i mnóstwo humoru. Nie można narzekać na nudę, a Saszka nie ma chwili wytchnienia. Nie ważne czy chodzi o zakład w Baryszewie, pracę dla Daniłowa czy życie prywatne. Fabuła jest dynamiczna i od samego początku do ostatniej sceny trzyma w napięciu. Autor potrafi zaskoczyć dobrze umiejscowionym zwrotem akcji, przełomowym momentem czy nieoczekiwanym pojawieniem się jakiejś postaci. Pomaga w tym odpowiedni klimat, aura tajemnicy i humor, którego nie brak. Pojawiające się opisy są obrazowe i sugestywne, szczególnie sceny starć i potyczek. Położono mniejszy nacisk na przedstawienie uniwersum sybirpunka na rzecz opowiadanej historii.

Świat przyszłość to miejsce, w którym trzeba się wiele natrudzić, by stać się kimś. Bohaterowie u Gołkowskiego nie mają łatwo. Krew, pot i łzy to dla nich codzienność. SAszka na własnej skórze przekonuje się jak niewiele trzeba by w jednej chwili wszystko poszło w diabli. Jednocześnie pokazuje, że dopóki żyje, zrobi wszystko, by wyjść na swoje i przy okazji jeszcze zarobić. Towarzyszy mu kilka niebanalnych postaci na czele z Mykołą. Znajdzie się kilka niedociągnięć czy niespójności, ale nie przeszkadzają one w ogólnym odbiorze książki.

"SybirPunk vol.2" to udana kontynuacja. Barwna i mocna lektura, która dostarcza odpowiedniej dawki emocji i mnóstwa rozrywki. Miłośnicy twórczości Michała Gołkowskiego będą zadowoleni.

Recenzja: Upiór w ruderze - Andrzej Pilipiuk

Trzy niezbyt rozgarnięte dziewoje, nudne popołudnie i zdobyczna szwedzka armata. Czy coś może pójść nie tak? To więcej niż pewne, bo panienki kończą żywot z rozmachem i prawdziwym rozrzutem, dosłownie. Nagroda Darwina gwarantowana. Życie pozagrobowe zapowiada się mało przyjemnie. Oddelegowane do aresztu domowego, muszą spędzić kolejne 500 lat, by odpokutować przeszłe czyny i przy okazji spełnić dobry uczynek. Liszkowo i okolice staną się areną zdarzeń przerażających, zabawnych i całkiem nieprawdopodobnych. Nikt im w końcu nie powiedział co im wolno, a czego nie mogą.

„Upiór w ruderze” Andrzeja Pilipiuka, to coś całkiem nowego, świeżego, ale nadal nakreślone tym dobrze znanym i lubianym stylem. Jego wyobraźnia zdaje się nie mieć granic. Na książkę składa się 6 tekstów (plus prolog i epilog), z których każdy to inny wycinek z burzliwej historii fikcyjnego Liszkowa i okolicznych terenów. Wszystkie jednak powiązane z Pałacem Liszkowskich i jego nadnaturalnymi lokatorkami. Począwszy od okupacji niemieckiej i działającej w tamtym rejonie partyzantce, „wyzwoleniu” przez wojska radzieckie i ich porządkach, po budowanie polski ludowej, liczne przemiany, na inwazji obcych kończąc. Nie można narzekać na brak rozrywki i odpowiednich emocji.

Autor świetnie odnajduje się w krótkiej formie. Teksty w książce są przyzwoite, oszczędne, pełne wartkiej akcji i nieoczekiwanych spotkań. Jest groza i aura tajemnicy, sporo humoru sytuacyjnego i słownego, trochę absurdu i nawiązań do popkultury. Pilipiuk poprzez bohaterów i ich działania parodiuje realia minionych lat. Wyśmiewa ówczesną rzeczywistość, jej niedorzeczności, krytykuje trendy czy zachowania jednostek i grup. Niejednokrotnie dosadnie, ale z klasą, by nie psuć lektury.

W trakcie lektury można zauważyć, że duchy nie są kluczowym elementem książki, a ich udział jest ograniczony do minimum. Autorowi zależy przede wszystkim na opowiedzeniu historii. Co wcale nie znaczy, że udział dziewczyn nie jest wart zaznaczenia. Bo gdy już pojawią się na scenie, ich kreatywność nie zna granic. Jednocześnie ich działania nieczęsto nie tyle pomagają, czasami wręcz szkodzą lub mają odwrotny skutek do zamierzonego. Sporo tu również innych, równie ciekawych postaci, wyróżniających się osobowością i stylem życia. Jeden z nich nawet nieoczekiwanie staje się bohaterem wojennym, godnymi książek, filmów i pomników.

Andrzej Pilipiuk nie zawiódł. "Upiór w ruderze" to udana książka, która rozbawi do łez, dostarczy mnóstwa emocji i odpowiedniej dawki rozrywki, ale i skłoni do refleksji. Miłośników twórczości Wielkiego Grafomana nie trzeba zachęcać do lektury.