Bogowie odeszli, znużeni długotrwałą walką ze smokiem postanowili odpocząć poza granicami świata. Wiedzieli jednak, że bez ich pomocy oraz ochrony ludzkość stanie się bezbronna i narażona na ataki z zewnątrz. Użyczyli więc im cząstkę swej mocy i stworzyli Zmroczę czyli barierę ochronną, której zadaniem było oddzielenie materialnego świata od sfer zamieszkałych przez inne istoty. Ostatnim darem jaki ofiarowali człowiekowi była magia pochodząca bezpośrednio od Zmroczy. I tak ci ze śmiertelników, którzy obdarzeni zostali boskim darem, Magowie, stanęli na straży równowagi i ochrony tego świata. Magia jednak została skażona przez demony, który polują na dusze śmiertelników.
W Shan Vaola, mieście nad Zatoką Snów, gdzie ludzie żyją obok magów, odmieńców oraz demonów poruszających się po świecie w przebraniu, pojawia się obcy. Grupa śmieciarzy w trakcie jednej z wypraw natyka się na rannego i na wpółobłąkanego mężczyznę, który nie pamięta ani kim jest ani skąd pochodzi. Zabierają go ze sobą i pozwalają dołączyć do siebie. Z czasem odzyskuje on fragmenty pamięci, z których składa kawałek po kawałku obraz tego, kim jest oraz przypomina sobie wiedzę magiczną. Okazuje się, że nie jest on zwykłych człowiekiem. Krzyczący w Ciemności czy też Brune Keare jest czarnym magiem, wyklętym i ściganym przez srebrnych, ka-ira, który w wyniku nieznanych okoliczności stracił pamięć. Teraz chcąc poznać prawdę o swoim pochodzeniu postanawia pozostać w Podziemiach, i stworzyć nową tożsamość, która pozwoli mu przetrwać w tym niegościnnym miejscu. Szybko przekonuje się, że pomysł ten ma zarówno plusy jak i minusy. Życie tutaj bynajmniej nie należy do łatwych i nudnych, wręcz przeciwnie, na każdym kroku trzeba uważać, nigdy nie wiadomo, co można napotkać za następnym zakrętem. Na swej drodze spotka demony, magów, alchemika, szczurołapa i wiele innych, barwnych oraz mniej lub bardziej przyjaźnie nastawionych postaci.
W Shan Vaola, mieście nad Zatoką Snów, gdzie ludzie żyją obok magów, odmieńców oraz demonów poruszających się po świecie w przebraniu, pojawia się obcy. Grupa śmieciarzy w trakcie jednej z wypraw natyka się na rannego i na wpółobłąkanego mężczyznę, który nie pamięta ani kim jest ani skąd pochodzi. Zabierają go ze sobą i pozwalają dołączyć do siebie. Z czasem odzyskuje on fragmenty pamięci, z których składa kawałek po kawałku obraz tego, kim jest oraz przypomina sobie wiedzę magiczną. Okazuje się, że nie jest on zwykłych człowiekiem. Krzyczący w Ciemności czy też Brune Keare jest czarnym magiem, wyklętym i ściganym przez srebrnych, ka-ira, który w wyniku nieznanych okoliczności stracił pamięć. Teraz chcąc poznać prawdę o swoim pochodzeniu postanawia pozostać w Podziemiach, i stworzyć nową tożsamość, która pozwoli mu przetrwać w tym niegościnnym miejscu. Szybko przekonuje się, że pomysł ten ma zarówno plusy jak i minusy. Życie tutaj bynajmniej nie należy do łatwych i nudnych, wręcz przeciwnie, na każdym kroku trzeba uważać, nigdy nie wiadomo, co można napotkać za następnym zakrętem. Na swej drodze spotka demony, magów, alchemika, szczurołapa i wiele innych, barwnych oraz mniej lub bardziej przyjaźnie nastawionych postaci.
Agnieszka Hałas posiada bogatą wyobraźnię i ogromny talent, który pozwala jej, by pomysły, które rodzą się w jej głowie, niezwykłe opowieści, niebanalni bohaterowie oraz wyjątkowe miejsca, wydobyć na światło dzienne i przekuć w niesamowitą historię. „Dwie karty”, powieściowy debiut autorki, to pozycja bardzo sprawnie napisana, przemyślana, z bardzo ciekawą, wielowątkową i spójną fabułą, bohaterami, którzy zapadają w pamięć, nietypowym systemem magicznych oraz oryginalną wizją świata, który jednocześnie oczarowuje i przeraża.
Autorka stopniowo wprowadza nas w świat, w którym toczą się wydarzenia jej powieści, robi to w sposób przystępny, zrozumiały i atrakcyjny. Przedstawia nam przejrzysty i sugestywny obraz miejsc w jakich się znajdziemy oraz bohaterów na których natkniemy się w trakcie lektury, poznamy panującą sytuację społeczną, kulturalną i polityczną, oraz relacje występujące pomiędzy poszczególnymi warstwami ludzi zamieszkujących zarówno Podziemia, jak i powierzchnię miasta, ale i strefy poza światem śmiertelników. Liczne opisy są niezwykle dokładne i szczegółowe, autorka włożyła bardzo dużo pracy by jak najlepiej oddać charakter miejsc i ludzi pojawiających się na kartach jej książki. Pokazuje miasto takim, jakim jest naprawdę, bez żadnych upiększeń, z wszystkim jego niedokładnościami i wadami, dzięki czemu jest ono wiarygodne. Wpływa to niezwykle pozytywnie na wrażenia, jakie wyciągamy z lektury.
„Dwie karty”, to niezwykle zajmująca pozycja, z wartką akcją, kunsztownie i zmyślnie prowadzoną intrygą, płynną narracją i szczyptą prawdziwie czarnego humoru, z kilkoma naprawdę niespodziewanymi zwrotami fabularnymi, które wykonują swoje zadanie, jakim jest wywołanie zaskoczenia u czytelnika, w sposób idealny. Czytelnik nie może ani przez moment narzekać na nudę, mamy kilka naprawdę emocjonujących momentów, w których akcja nabiera rumieńców, serce zaczyna szybciej bić i nie możemy być niczego pewnymi. Cały czas towarzyszy nam aura tajemniczości i grozy oraz trudny do określenia niepokój.
Dużym plusem, a nawet tym, co świadczy o sile powieści są bohaterowie, świetnie skonstruowani, dobrze przemyślani i dopracowani. Każdy z nich wnosi do powieści cząstkę siebie, dając znać o sobie w trakcie lektury i nie pozwalają zapomnieć o swoim istnieniu. Każdy z nich jest jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Autorka pokazuje, że nie ma osób tylko dobrych, albo jedynie złych, w każdym człowieku obie te cechy osobowości przenikają się, mieszają, granica między nimi jest ciągle w ruchu. Istnieje mnóstwo odcieni szarości. Czytelnik śledzi akcję powieści nie tylko oczami Krzyczącego…, ale również innych postaci, dzięki czemu mamy lepszy obraz na wszystkie strony konfliktu, na cel do którego dążą dane jednostki i to co popycha je do określonych działań. Główna „dramatis personae”, to bohater, którego nie można jednoznacznie zaklasyfikować, trudny do polubienia i wytrzymania, cyniczny i nieprzewidywalny w swych działaniach, posiadający swój własny kodeks moralny i sumienie w postaci chowańca Zazela. Brune to ponury typ, który ujmuje swoja powierzchownością i zyskuje naszą sympatię od samego początku.
To, co przypadło mi do gustu to zjawisko Ekwilibrium czyli równowagi występujące w książce, na którym opiera się wszystko. Świat rządzi się własnymi prawami, które każdy mag czy to srebrny czy czarny musi przestrzegać – jakikolwiek uczynek, niezależnie czy dobry czy zły, musi zostać odpłacony tym samym, nic nie można otrzymać za darmo, za wszystko trzeba płacić, w przeciwnym wypadku konsekwencje mogą być naprawdę nieprzyjemne.
Powieściowy debiut Agnieszki Hałas i jednocześnie wydawnictwa Ifryt uznać można za wyjątkowo udany. Jeśli ktoś szuka czegoś interesującego i wciągającego do czytania, napisanego lekkim i barwnym językiem, z wartką akcją i świetnie skrojonymi postaciami nie musi szukać daleko. „Dwie karty” to książka, która dostarcza mnóstwo rozrywki. Polecam!
Wydawnictwo: Ifryt
Seria wydawnicza: Moc fantastyki (#1 w serii)
Seria: Teatr węży (#1 w serii)
Miejsce wydania: Lublin
Liczba stron: 386
Format: 135x205 mm
Oprawa: miękka
ISBN-13: 9788362980000
Wydanie: I
Data wydania: kwiecień 2011
Cena: 34,99 zł
Autorka stopniowo wprowadza nas w świat, w którym toczą się wydarzenia jej powieści, robi to w sposób przystępny, zrozumiały i atrakcyjny. Przedstawia nam przejrzysty i sugestywny obraz miejsc w jakich się znajdziemy oraz bohaterów na których natkniemy się w trakcie lektury, poznamy panującą sytuację społeczną, kulturalną i polityczną, oraz relacje występujące pomiędzy poszczególnymi warstwami ludzi zamieszkujących zarówno Podziemia, jak i powierzchnię miasta, ale i strefy poza światem śmiertelników. Liczne opisy są niezwykle dokładne i szczegółowe, autorka włożyła bardzo dużo pracy by jak najlepiej oddać charakter miejsc i ludzi pojawiających się na kartach jej książki. Pokazuje miasto takim, jakim jest naprawdę, bez żadnych upiększeń, z wszystkim jego niedokładnościami i wadami, dzięki czemu jest ono wiarygodne. Wpływa to niezwykle pozytywnie na wrażenia, jakie wyciągamy z lektury.
„Dwie karty”, to niezwykle zajmująca pozycja, z wartką akcją, kunsztownie i zmyślnie prowadzoną intrygą, płynną narracją i szczyptą prawdziwie czarnego humoru, z kilkoma naprawdę niespodziewanymi zwrotami fabularnymi, które wykonują swoje zadanie, jakim jest wywołanie zaskoczenia u czytelnika, w sposób idealny. Czytelnik nie może ani przez moment narzekać na nudę, mamy kilka naprawdę emocjonujących momentów, w których akcja nabiera rumieńców, serce zaczyna szybciej bić i nie możemy być niczego pewnymi. Cały czas towarzyszy nam aura tajemniczości i grozy oraz trudny do określenia niepokój.
Dużym plusem, a nawet tym, co świadczy o sile powieści są bohaterowie, świetnie skonstruowani, dobrze przemyślani i dopracowani. Każdy z nich wnosi do powieści cząstkę siebie, dając znać o sobie w trakcie lektury i nie pozwalają zapomnieć o swoim istnieniu. Każdy z nich jest jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Autorka pokazuje, że nie ma osób tylko dobrych, albo jedynie złych, w każdym człowieku obie te cechy osobowości przenikają się, mieszają, granica między nimi jest ciągle w ruchu. Istnieje mnóstwo odcieni szarości. Czytelnik śledzi akcję powieści nie tylko oczami Krzyczącego…, ale również innych postaci, dzięki czemu mamy lepszy obraz na wszystkie strony konfliktu, na cel do którego dążą dane jednostki i to co popycha je do określonych działań. Główna „dramatis personae”, to bohater, którego nie można jednoznacznie zaklasyfikować, trudny do polubienia i wytrzymania, cyniczny i nieprzewidywalny w swych działaniach, posiadający swój własny kodeks moralny i sumienie w postaci chowańca Zazela. Brune to ponury typ, który ujmuje swoja powierzchownością i zyskuje naszą sympatię od samego początku.
To, co przypadło mi do gustu to zjawisko Ekwilibrium czyli równowagi występujące w książce, na którym opiera się wszystko. Świat rządzi się własnymi prawami, które każdy mag czy to srebrny czy czarny musi przestrzegać – jakikolwiek uczynek, niezależnie czy dobry czy zły, musi zostać odpłacony tym samym, nic nie można otrzymać za darmo, za wszystko trzeba płacić, w przeciwnym wypadku konsekwencje mogą być naprawdę nieprzyjemne.
Powieściowy debiut Agnieszki Hałas i jednocześnie wydawnictwa Ifryt uznać można za wyjątkowo udany. Jeśli ktoś szuka czegoś interesującego i wciągającego do czytania, napisanego lekkim i barwnym językiem, z wartką akcją i świetnie skrojonymi postaciami nie musi szukać daleko. „Dwie karty” to książka, która dostarcza mnóstwo rozrywki. Polecam!
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu:
Wydawnictwo: Ifryt
Seria wydawnicza: Moc fantastyki (#1 w serii)
Seria: Teatr węży (#1 w serii)
Miejsce wydania: Lublin
Liczba stron: 386
Format: 135x205 mm
Oprawa: miękka
ISBN-13: 9788362980000
Wydanie: I
Data wydania: kwiecień 2011
Cena: 34,99 zł
Książka do kupienia w promocyjnych cenach w księgarni:
Jestem na 70-tej stronie książki i jak na razie bardzo mi się podoba. Rzeczywiście, świat przedstawiony w "Dwóch kartach" jest przemyślany i dopracowany, podoba mi się także to, że autorka powoli odkrywa kolejne tajemnice bohatera.
OdpowiedzUsuń@Radosiewka jak przeczytasz "Dwie Karty" polecam zbiór opowiadań autorki o Krzyczącym w Ciemności "Między Otchłanią a Morzem", bardzo dużo informacji o świecie, o bohaterze i kilka innych smaczków...
OdpowiedzUsuń